INFORMACJE | CHARYZMAT MSF
czyli, co duchowo kształtuje Misjonarza Świętej Rodziny

My, Misjonarze Świętej Rodziny, jesteśmy apostolsko-klerycką wspólnotą zakonną na prawie papieskim. Przez publiczne śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa poświęcamy się Bogu, który nas wezwał do szczególnego naśladowania Swojego Syna. Kierowani Jego Duchem, wypełniamy zadanie misyjne Kościoła i tak służymy dla zbawienia człowieka i przyjęcia Królestwa Bożego.

Szczególnym celem naszej misjonarskiej wspólnoty zakonnej jest apostolat wśród tych, "których z oddali wezwie Pan, Bóg nasz". Włączamy się przede wszystkim tam, gdzie Kościół jeszcze nie jest, albo już nie jest żywotny. Naszym misjonarskim zadaniem jest przekazywać dalej orędzie Chrystusa, który był posłany, aby "ubogim nieść dobrą nowinę, jeńcom wyzwolenie, niewidomym przywracać wzrok i w ten sposób rozbitków obdarzyć wolnością". W znakach czasu widzimy wezwanie dla naszego konkretnego zadania misyjnego.

Pobudzeni przez naszego Założyciela kładziemy nacisk - jako Misjonarze Świętej Rodziny – na duszpasterstwo rodzin. Chrześcijańskie rodziny są małymi Kościołami. W nich urzeczywistnia się Królestwo Boże i przez swoje promieniowanie oddziałują one pobudzająco na innych ludzi. W duchu Ojca Berthiera jest dla nas duszpasterstwo rodzin także apostolatem powołań.

O. Berthier dał naszej wspólnocie zakonnej nazwę Świętej Rodziny i podał nam ją za wzór. Ten wzór wyciska piętno na naszej duchowości. W Świętej Rodzinie wzrastał nasz Pan Jezus Chrystus. W Niej uwidoczniło się zwrócenie się Boga ku ludziom i w Niej znalazła najjaśniejszy wyraz odpowiedź człowieka na dar Boży. Święta Rodzina przez swoje wspólne wsłuchiwanie się w wolę Bożą i przekazywanie Jego darów określa nasz misjonarski sposób życia i działania. Jej jedność w Bogu jest dla naszej wspólnoty zakonnej wezwaniem do braterskiej jedności, ludzkiej otwartości i gościnności, a zarazem także zleceniem, by wszystkich ludzi doprowadzić do jednej rodziny Ojca. Nasz sposób życia musi być przeniknięty duchem Świętej Rodziny. Ojciec Berthier określa go jako ducha wzajemnego szacunku, posłuszeństwa, miłości bliźniego, pobożności, pokory, pracowitości, ubóstwa i czystości.